Niedobór fosforu obniża plon

Najwięcej jest go w młodych roślinach. Bierze udział w wielu procesach fizjologicznych, jest komponentem kwasów nukleinowych, nukleotydów, koenzymów oraz fosfolipidów. Uczestniczy w przekazywaniu informacji genetycznej DNA i RNA. Tworzy wysokoenergetyczne wiązania chemiczne ATP, niezbędne w procesach fotosyntezy i oddychania. Tak więc fosfor jest pierwiastkiem, bez którego prawidłowe funkcjonowanie rośliny nie byłoby możliwe.

Stężenie tego makroskładnika w roztworze glebowym jest niskie i nie pokrywa wymagań pokarmowych roślin. Fosfor bardzo wolno przemieszcza się w glebie – badania wykazują, że dziennie zaledwie o 0,4 mm. Najlepiej pobierany jest z warstwy na głębokości 10–40 cm, w zależności od szybkości rozwoju i budowy korzenia poszczególnych roślin. Należy pamiętać, że optymalna zawartość fosforu sprzyja aktywności mikroorganizmów glebowych, a w konsekwencji wpływa na przemiany i dostępność pozostałych składników pokarmowych.

Ogromną rolę w przyswajalności tego pierwiastka odgrywają: temperatura, wilgotność oraz pH. W środowisku silnie kwaśnym fosfor tworzy związki nierozpuszczalne w wodzie z glinem, manganem i żelazem, natomiast w glebach zasadowych bądź świeżo wapnowanych trwale wiąże się z wapniem. W wyżej wymienionych sytuacjach staje się niedostępny dla roślin.
Największe zapotrzebowanie na ten składnik roślina wykazuje w początkowym okresie wzrostu, gdy rozwój jest najbardziej dynamiczny, natomiast pobranie jest utrudnione ze względu na słabo wykształcony korzeń oraz niskie temperatury – dlatego też fosfor musi być dostarczony w dużych koncentracjach. Okresem krytycznym, który może istotnie wpłynąć na obniżenie plonu, są pierwsze tygodnie wzrostu i rozwoju rośliny, które decydują o wykształceniu prawidłowego systemu korzeniowego. Dokarmianie roślin w późniejszej fazie rozwojowej nie zlikwiduje negatywnych skutków wywołanych niedoborem fosforu. Należy pamiętać, że dzięki silnemu, dobrze wykształconemu systemowi korzeniowemu roślina jest lepiej odżywiona i nawodniona. Lepiej też radzi sobie w warunkach stresowych związanych z niedoborem wody.

Fosfor wpływa ponadto na zdolność kiełkowania nasion – zbyt mała ilość tego pierwiastka w podłożu w sposób znaczący hamuje ten proces. Ponadto jest składnikiem fityny, materiału zapasowego, z którego roślina będzie korzystała w czasie początkowego wzrostu.

W warunkach niedoboru omawianego pierwiastka wzrost rośliny jest zahamowany, nowo wyrastające pędy są słabo wykształcone, wiotkie i cienkie. Najmłodsze liście są sztywne i małe, a starsze skórzaste i bez połysku. U niektórych gatunków warzyw, np. u ogórka, obserwuje się zwijanie blaszki liściowej ku górze. Charakterystycznym objawem niedoboru fosforu są fioletowo-purpurowe (antocyjanowe) przebarwienia, widoczne na liściach i łodygach. Kwitnienie jest osłabione, a kwiaty drobne. Roślina wytwarza mniej owoców. W przypadku silnego niedoboru proces kwitnienia zostaje zahamowany lub rośliny w ogóle nie kwitną. Ponadto roślina dobrze zaopatrzona w fosfor wykazuje znaczną odporność na choroby i patogeny. Do upraw szczególnie wrażliwych na niedobór tego pierwiastka zaliczyć można: pomidora, ogórka, sałatę oraz warzywa kapustne.

Do postępowania profilaktycznego i szybkiego uzupełniania niedoborów przeznaczony jest sypki nawóz o wysokiej zawartości fosforu, zawierający w składzie mikroelementy Elvita NPK 8-45-8 +mikro. Charakteryzuje się wysokim współczynnikiem rozpuszczalności, dzięki czemu można go zastosować dolistnie lub wprowadzając poprzez system nawadniający (fertygację). Wysoka zawartość łatwo przyswajalnego fosforu korzystnie wpływa na ogólną kondycję roślin. Zaaplikowany w początkowej fazie wzrostu stymuluje rozwój systemu korzeniowego, przez co roślina jest dobrze zaopatrzona w wodę i składniki pokarmowe, a w konsekwencji odporniejsza na wystąpienie stresów. Uzupełnienie fosforu przed kwitnieniem skutkuje lepszym zapyleniem kwiatów, a następnie otrzymaniem dużej liczby dobrze wykształconych owoców i nasion. Elvita NPK 8-45-8 +mikro może być stosowany we wszystkich rodzajach upraw.